Views:
കവിത
ഏകാന്തത
നനുനനെ കുളിർന്ന മൗനത്തിൻ
എന്നുള്ളം പിടഞ്ഞു മരയ്ക്കെ,
വ്രണിതമാമൊരു ശാഖിയിൽ
സ്വച്ഛന്ദമായി വിരിയുന്നുനൊമ്പരം!
ഉലയും മനസ്സിന്നുമ്മറപ്പടിയിലായ്
ചിന്തതൻ തീരം തഴുകി തലോടവേ,
സന്തതസഹചാരിയെന്ന പോൽ
വന്നണയുന്നു നീയെന്നിലും!
പുംഗലംതന്നിലായ്, നിറയും
ഗഹനം മറച്ചുകൊണ്ടീ യാമം
ഞാൻ നോക്കി കാൺകേ,
രാക്കനവിലും എൻ ചാരേ നീ.
മാനസം പുണരും തരളമാം
തെന്നൽപോലെയും,
എന്നുടെ പന്ഥാവിൽ ചരിയ്ക്കും
നിഴലായ് നീയൊന്നുമാത്രം!
ഊഷരഭൂവിൽ ഈറൻ തുഷാരമെന്നപോലെ
പതിതമാനസ കല്പടവിൽ
വന്നണയുന്നുഏകാന്തതയും!
No comments:
Post a Comment